اوایل بهمن 57 خبر تصمیم امام در بازگشت به کشور منتشر شد در عین حال  هنوز دولت دست نشانده شاه سرپا و حکومت نظامی برقرار بود . اقدامات فراوانی از تهدید به انفجار هواپیما گرفته تا وقوع کودتای نظامی برای تعویق سفر ایشان صورت گرفت . اما امام خمینی (س) طی پیامهایی گفته بود می خواهد در این روزها در کنار مردمش باشد دولت بختیار با هماهنگی ژنرال هایزر فرودگاههای کشور را به روی پروازهای خارجی بست ولی پس از چند روز ناگزیر از پذیرفتن خواست ملت شد .  

باقی مطلب درادامه مطالب

اوایل بهمن 57 خبر تصمیم امام در بازگشت به کشور منتشر شد در عین حال  هنوز دولت دست نشانده شاه سرپا و حکومت نظامی برقرار بود . اقدامات فراوانی از تهدید به انفجار هواپیما گرفته تا وقوع کودتای نظامی برای تعویق سفر ایشان صورت گرفت . اما امام خمینی (س) طی پیامهایی گفته بود می خواهد در این روزها در کنار مردمش باشد دولت بختیار با هماهنگی ژنرال هایزر فرودگاههای کشور را به روی پروازهای خارجی بست ولی پس از چند روز ناگزیر از پذیرفتن خواست ملت شد . سرانجام امام خمینی (س) بامداد 12 بهمن 1357 پس از 14 سال دوری از وطن وارد کشور شد . سیل جمعیت از فرودگاه به سوی بهشت زهرا مزار شهیدان انقلاب  روانه شد تا سخنان تاریخی امام را بشنود . در همین نطق بود که امام خمینی (س) فرمود : « من به پشتیبانی این ملت دولت تعیین می کنم .» 16 بهمن 57 امام خمینی (س)  آقای مهندس مهدی بازرگان را بعنوان رئیس دولت موقت انقلاب  تعیین نمود .این انتخاب با راهپیمائیهای گسترده در سراسر کشور حمایت شد .

سرنگونی نظام شاهنشاهی و پیروزی انقلاب اسلامی ( یوم الله 22 بهمن ) :روز 19 بهمن 1357 پرسنل نیروی هوائی در ( مدرسه علوی تهران ) با امام خمینی (س) بیعت کردند ، بسیاری از سربازان و درجه داران ارتش با فتوای امام به صفوف ملت پیوستند . روز 20 بهمن همافران تهران دست به قیام زدند . که مردم به حمایت از آنان وارد صحنه شدند . روز 21 بهمن پایگاههای پلیس و مراکز دولتی یکی پس از دیگری به دست مردم سقوط کردند . بختیار جلسه اضطراری شورای امنیت را تشکیل داد و فرمان اجرای کودتای طراحی شده از سوی هایزر را صادر کرد . سیل جمعیت به فرمان امام به خیابانها ریختند و حکومت نظامی عملاً لغو شد بدین ترتیب آخرین مقاومتهای رژیم شاه در هم شکسته شد و خورشید پیروزی انقلاب اسلامی در ایران طلوع کرد .
تشکیل حکومت اسلامی و جبهه گیری دول استعماری :
پیروزی انقلاب اسلامی از دیدگاه صاحب نظران زلزله ای ویرانگر برای جهان غرب بود که موجی از خیزشهای رهایی بخش را در کشورهای اسلامی و جهان سوم به حرکت درآورد . انقلاب اسلامی ایران در زمانی که مناطق مختلف جهان بین دو قدرت شرق و غرب تقسیم شده بود با شعار «نه شرقی ، نه غربی » به پیروزی رسید و برای نخستین بار در عصر حاضر دین را به عنوان عاملی حرکت زا در پهنه مبارزات ملتها مطرح می ساخت . به همین جهت از صبحدم 22 بهمن 1357 خصومت با نظام نوپای اسلامی در پهنه ای گسترده آغاز شد . جبهه دشمنیها را آمریکا رهبری می کرد و دولت انگلیس و شوروی و برخی دول اروپائی دیگر ، به همراه تمامی رژیمهای وابسته به غرب در آن مشارکت فعال داشتند . امریکا درصدد بود با دامن زدن به اختلافات داخلی فرصت را برای سرنگونی نظام اسلامی فراهم سازد . ضعف دولت موقت آقای بازرگان که اکثریت آنها را محافظه کاران ملی گرا تشکیل می دادند و روحیه مماشات آنها ، باعث شد تا گروهکهای ضد انقلاب با استفاده از کمکهای خارجی به سرعت سازماندهی شده و در گنبد و کردستان و دیگر مناطق دست به تشنج آفرینی بزنند . از سوی دیگر امریکا واروپا با کاهش چندین برابری نفت ، اقتصاد به ارث رسیده از رژیم شاه را که کاملاً وابسته به درآمدهای نفتی بود ، دچار اختلال فراوان کردند .
با وجود همه مشکلات ، امام خمینی (س) حاضر به مصالحه نشد و با تشکیل نهادهای انقلابی به ترمیم ضعف های دولت موقت وتضمین ادامه انقلاب پرداخت . مردم ایران نیز که فداکارانه در صحنه انقلاب ایستاده بودند در رفراندم 12 فروردین 1358 ، با 2/98 درصد آراء به استقرار نظام جمهوری اسلامی جواب مثبت دادند و متعاقب آن انتخابات پیاپی برای تدوین و تصویب قانون اساسی و انتخاب نمایندگان مجلس شورای اسلامی برگزار گردید .
انقلاب دوم ، تسخیر لانه جاسوسی آمریکا در ایران
روز 13 آبان 1358 گروهی از دانشجویان به نام « دانشجویان مسلمان پیرو خط امام » به نشانه اعتراض به  ملاقات آقای بازرگان با برژینسکی مشاور امنیت ملی کاخ سفید در الجزایر،  سفارت آمریکا در تهران را اشغال کرده و جاسوسان آمریکایی را بازداشت کردند . سندهای بدست آمده از سفارت پرده از اسرار جاسوسی ها و دخالتهای بیشمار امریکا در ایران و دیگر کشورها برمی داشت . یک روز پس از این واقعه دولت موقت آقای بازرگان ، به امید اینکه امام خمینی (س) دانشجویان را برای تخلیه محل اشغال ، تحت فشار بگذارد ، استعفا داد . امام خمینی (س) با پذیرفتن استعفا ، فرصت را برای حاکمیت نیروهای انقلابی و کوتاه کردن دست محافظه کاران از دست نداد و این  حرکت انقلابی دانشجویان را انقلابی بزرگتر از انقلاب  اول نامید .
پس از این ماجرا ، ایران اسلامی رسماً از سوی امریکا و اقمار آن تحریم و محاصره اقتصادی ، سیاسی شد . طرح عملیات آزاد کردن جاسوسان بازداشت شده که در زمان ریاست جمهوری بنی صدر اتفاق افتاد با واقعه معجزه آسای صحرای طبس به شکست انجامید . ابوالحسن بنی صدر که در انتخابات اولین دوره ریاست جمهوری ایران (5/11/ 1358 ) از رقبای خود پیشی گرفته بود . از آغاز بنا  را بر مخالفت با جناح خط امام و سازش و زد وبند های سیاسی با کشورهای قدرتمند گذاشت . در دوران ریاست جمهوری او خاک ایران بر اثر تجاوز نظامی گسترده عراق اشغال شد . عوامل وابسته به رئیس جمهور با استفاده از موقعیت بنی صدر به عنوان فرمانده کل قوا در کار دفاع کارشکنی می کردند .  سرانجام امام خمینی (س) طی حکمی کوتاه در 20 خرداد 1360 بنی صدر را از فرماندهی کل قوا عزل و متعاقب آن مجلس شورای اسلامی رأی به بی کفایتی وی داد . از این پس منافقین رسماً دست به اقدامات براندازی و فعالیتهای تروریستی زدند . حزب جمهوری اسلامی که با همت بزرگانی مثل حضرات آقایان : خامنه ای ، دکتر بهشتی ، دکتر باهنر ، هاشمی رفسنجانی و موسوی اردبیلی و به منظور سازماندهی نیروهای مومن به راه امام و مقابله با تحریکات گروهکهای سیاسی ضد انقلاب تشکیل شده بود ، در رأس حملات تروریستی منافقین قرارداشت . در فاجعه 7 تیر ، دکتر بهشتی به همراه 71 تن از کارآمدترین عناصر نظامی اسلامی ( در مقر حزب جمهوری اسلامی ) و دو ماه بعد در 8 شهریور 1360 آقای محمد علی رجائی رئیس جمهورو حجت الاسلام  دکتر محمد جواد باهنر نخست وزیر بر اثر انفجار بمب  به شهادت رسیدند.
 تصمیم سریع و قاطع حضرت امام در انتخاب و نصب  افراد به جای شهیدانی که از مدیریت نظام گرفته می شدند ، نقش بسیار مؤثری در سامان دادن  امور و مأیوس کردن دشمن داشت . حضرت امام از آغاز نهضت خویش بارها به مردم آموخته بود که انقلاب اسلامی وابسته به اشخاص نیست ، حافظ انقلاب خدا و ایمان مردم خداجوست . اما نکته قابل تأمل آنکه در برابر همه فجایعی که اتفاق افتاد امریکا و سازمانهای بین المللی نه تنها سکوت کردند بلکه به تروریست ها پناه و امکان ادامه حیات دادند و دقیقاً به همین دلیل بود که امام خمینی (س) هیچگاه مبنای ارزیابی و مواضع خویش را داوری دولتهای بیگانه و سازمانهای بین المللی قرار نمی داد و معتقد بود که این سازمانها جز ابزاری در اختیار سلطه گران بین المللی نیست .